Τετάρτη 29 Μαρτίου 2017
ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ
ΗΜΕΡΑ
ΠΟΙΗΣΗΣ
Οι προσευχές μου δεν
φτάνουν ποτέ
Στα αυτιά των θεών
Πάντα πνίγονται μέσα στην χορωδία
των τζιτζικιών…
Είσαι ακόμα εκεί ψηλά,
στον καταγάλανο ουρανό;
Υπάρχει περίπτωση,
πώς μπορώ να σε δω;
Μήπως είσαι βαθιά στη
θάλασσα,
δεν είναι και μακριά.
Αναρωτιέμαι, αν βυθιστώ
θα είμαστε κοντά;
Μήπως είσαι στο χώμα,
Κρυψώνα σου η γη;
Αν ρωτήσω τον θεό,
Λες μια μέρα να μου
πει;
Μήπως είσαι κάπου
στ΄ αστέρια;
Με το κενό να σου
φιλάει
τα γλυκά σου χέρια;
Είναι το σώμα σου
σκορπισμένο σε κομμάτια;
Αν ναι, πού είναι τα
βαθιά σου μάτια;
Μήπως ήσουν μια ιδέα;
Και δεν υπήρξες ποτέ;
Μήπως άδικα ξενυχτώ τα
βράδια
Ενώ σκέφτομαι την
εικόνα σου ,και λέω, ναι
Ίσως ήταν μία μάσκα
Που έκρυβε το πρόσωπό
σου.
Το παγωμένο γυαλί στα
μάγουλά σου,
ήταν πάντα ο καημός
σου.
Ήταν τόσο φωτεινή
Η ήσυχη θεά.
Αναρωτιέμαι αν μας
βλέπεις,
απ’ τον θρόνο σου, ψηλά
Τότε κατάλαβα,
και η καρδιά μου
τρόμαξε
Γιατί, πραγματικά,
δεν σε είχα δει ποτέ…
Σταυριάννα Γεωργακίλα (Α2)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)