ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ

ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ

Οι προσευχές μου δεν φτάνουν ποτέ

Στα αυτιά των θεών

Πάντα πνίγονται μέσα  στην χορωδία

των τζιτζικιών…

Είσαι ακόμα εκεί ψηλά,

στον καταγάλανο ουρανό;

Υπάρχει περίπτωση,

 πώς μπορώ να σε δω;

Μήπως είσαι βαθιά στη θάλασσα,

δεν είναι και μακριά.

Αναρωτιέμαι, αν βυθιστώ

θα είμαστε κοντά;

Μήπως είσαι στο χώμα,

Κρυψώνα σου η γη;

Αν ρωτήσω τον θεό,

Λες μια μέρα να μου πει;

Μήπως είσαι κάπου

στ΄ αστέρια;

Με το κενό να σου φιλάει

τα γλυκά σου χέρια;

Είναι το σώμα σου

σκορπισμένο σε κομμάτια;

Αν ναι, πού είναι τα

βαθιά σου μάτια;

Μήπως ήσουν μια ιδέα;

Και δεν υπήρξες ποτέ;

Μήπως άδικα ξενυχτώ τα βράδια

Ενώ σκέφτομαι την εικόνα σου ,και λέω, ναι

Ίσως ήταν μία μάσκα

Που έκρυβε το πρόσωπό σου.

Το παγωμένο γυαλί στα μάγουλά σου,

ήταν πάντα ο καημός σου.

Ήταν τόσο φωτεινή

Η ήσυχη θεά.

Αναρωτιέμαι αν μας βλέπεις,

απ’ τον θρόνο σου, ψηλά

Τότε κατάλαβα,

και η καρδιά μου τρόμαξε

Γιατί, πραγματικά,

δεν σε είχα δει ποτέ…

                                                                            Σταυριάννα Γεωργακίλα  (Α2)